17. De grootste fout die ik maakte in mijn eerste podcast interviews

In deze aflevering deel ik een persoonlijk verhaal over mijn grootste blunder als beginnende podcast interviewer. Deze veelgemaakte fout kan het verschil betekenen tussen een stijf, ongemakkelijk gesprek en een memorabel interview dat luisteraars boeit.

Wat je leert in deze aflevering:

• Waarom overmatige voorbereiding ironisch genoeg je interviews kan ondermijnen
• Het keerpunt dat mijn interview-stijl volledig transformeerde
• De paradox tussen voorbereiding en spontaniteit

Wil je meer weten over hoe je deze valkuil kunt vermijden en betere podcast interviews kunt voeren? Bezoek https://www.podcastleaders.nl/pt17-podcast-interview-fouten-vermijden-lessen-van-een-podcaststrateeg voor uitgebreide tips en een diepere duik in dit onderwerp.

Links genoemd in deze aflevering:

• De Podcast Interview Formule: leer in 1,5 uur hoe je van spanning naar diepgaande gesprekken gaat
• Vorige aflevering: Vakjargon - de grootste afknapper voor je podcastluisteraar (en hoe je er wél mee om kunt gaan) 

Uitgebreide shownotes en recources
De uitgebreide shownotes met alle linkjes die ik noem, blogs en video's in het verlengde van het onderwerp vind je op www.podcastleaders.nl/podcasttips

Luister ook de PodcastLeaders Podcast
Een Podcast voor en door PodcastLeaders. Maandelijks interview ik een inspirerende podcaster om jou de (onbenutte) mogelijkheden van podcasting te laten ervaren. De podcast helpt je verder in de wereld van podcasting en de enorme power die het jou en je bedrijf oplevert.

Download gratis 30 PodcastTips
Wil je 30 PodcastTips in 1x ontvangen? Met deze 30 PodcastTips help ik je op weg om podcasting in te zetten, waarmee het je strategie en slagkracht aanzienlijk versterkt. Download nu!

Transcript

Marleen (00:14)
Vandaag deel ik met je de grootste fout die ik zelf maakte in mijn eerste podcast interviews. En dat is een fout of een valkuil waar heel veel beginnende podcasters invallen en die precies het verschil maakt en het verschil kan betekenen tussen een stroperig stroeflopend gesprek, ongemakkelijk misschien zelfs wel, en een interview dat jouw luisteraar gaat raken.

Ja en dan neem ik je even mee naar 2019, want toen startte ik mijn eerste podcast, de Verschilmakers podcast. En ik had een hele interessante gast uitgenodigd, iemand die ik jaren volgde, met jarenlange expertise ook, een mooi verhaal, een goede spreker. Ik dacht die gaat waardevolle inzichten geven voor mijn luisteraars. En natuurlijk was ik zenuwachtig, heel zenuwachtig.

Toen deed ik natuurlijk mijn eigen ding om die zenuwen te bedwingen. Iedereen heeft daar zijn patroontjes voor. En ik deed dat door me voor te bereiden. En niet zomaar een beetje, maar extreem grondig voor te bereiden. Ik schreef een script met letterlijk elke vraag die ik ging stellen in een bepaalde volgorde. Maar dat deed ik niet alleen. Ik ging ook nog alle mogelijke antwoorden voorzien.

En ik had dus een document uiteindelijk met wel tientallen vragen, perfect geordend. En ik dacht, oké, ik ben er klaar voor. Maar toen begon het interview. En ja, wat er gebeurde was natuurlijk precies wat ik veel wilde voorkomen. Want uiteindelijk voelde het gesprek super mechanisch, alsof er twee robotten aan het praten waren. Alhoewel mijn gast natuurlijk ook haar best deed om dat te voorkomen.

Maar dat zat in mij als interviewer. Ik was namelijk zo gefocust op die hele vragenlijst die ik had voorbereid. En ik was zo bezig met dat script dat ik nauwelijks luisterde naar de antwoorden die gegeven werden. En als mijn gast dan iets antwoordde wat niet in mijn script paste, dan voelde ik een soort paniek opkomen. Dus wat ik deed in plaats van met het gesprek meebewegen, want als je een interessante ingang hoort waarvan je weet wat interessant is voor jouw luisteraar. Dan kun je daarin meebewegen en dan kun je op het moment van het gesprek juist die afslag nemen. Dat deed ik niet. Ik hield vast. Stick to the plan, dacht ik. ik ging gewoon steeds weer terug naar dat vooropgezette plan van mij. 

Nou, ik uiteindelijk liep ik daar de deur uit. Helemaal blij en opgelucht dat mijn eerste mijn eerste interview achter de rug was, ja en toen ik het terug luisterde toen hoorde ik precies wat ik wilde voorkomen. Een mechanisch gesprek, een gesprek dat gewoon niet liep, stroef liep en nou ja, niet zo interessant was voor mijn luisteraars wat ik gehoopt had. 

Na afloop had ik dus technisch gezien een interview gedaan en een interview gecreëerd, maar wat ontbrak was het echte gesprek en ook de verbinding wat je hebt in een gesprek en de chemie wat een gesprek ook op gang kan brengen. En dit document of audio bestand wat ik gemaakt had, miste gewoon authenticiteit, ook mijn eigen stem of geluid daarin. Ik was niet in de huid van mijn luisteraar gekropen, maar in de huid van mezelf als onzekere interviewer. En dat miste spontaniteit en dat miste gewoon magie en die magische momenten die ontstaan als twee mensen gewoon echt aan tafel, weet je wel, erin komen en in verbinding raken en dan over een onderwerp gewoon echt toegevoegde waarde kunnen leveren.

Ja, en het inzicht van dit hele gebeuren. Het duurde natuurlijk eventjes voordat ik begreep wat er mis gegaan was, voordat ik echt kon uitzoomen en ja, begreep wat er aan de hand was. En het gekke is dat mijn overmatige voorbereiding het probleem was. En niet omdat die voorbereiding op zich slecht was. Nee, degendeel, die voorbereiding was heel goed. Maar omdat ik ik had mezelf op de verkeerde dingen voorbereid.

Ik moest mezelf anders gaan voorbereiden. Want wat ik had gedaan is mezelf voorbereiden met eindeloze lijsten vragen en daardoor afgeleid werd van het luisteren zelf, omdat ik die hele lijst met vragen voor mijn neus had. ik focuste ook, wat ook misging, is dat ik focuste op wat ik wilde weten. Wat ik wilde weten en niet op wat ik dacht dat mijn luisteraars nodig hadden om zichzelf verder in dit onderwerp te verdiepen.

Dus ik zag de gast die ik had eigenlijk als een bron van antwoorden en niet als een mede-companion van een gezamenlijk verhaal. Dat is een hele belangrijke. En nou ja, het keerpunt, gelukkig kwam er een keerpunt, dat kwam toen ik een interview deed met een dame die zelf extreem nerveus was. En wat had ze gedaan? Ze had omgekeerd precies hetzelfde gedaan. Ze had... alles, alle mogelijke vragen die ik haar zou kunnen stellen. Ik had haar ook een voorbereidende mail gestuurd en die vraag had ze helemaal uitgewerkt. Alle scenario's, zijpaadjes, met mogelijke antwoorden die zij zou kunnen geven. dat ging in de voorbereiding met het opbouwen van het gesprek ging dat al een beetje stroef, want ze was al heel diep in haar aantekeningen verzonken, eigenlijk aan het bestuderen bijna.

Ja, na vijf minuten, toen we vijf minuten onderweg waren met dat interview heb ik de stopknop ingedrukt. En toen deed ik wel iets grappigs, of tenminste ik weet niet of ik het nog weer zou doen. Maar ik heb haar even mee naar buiten genomen, echt fysiek naar buiten, het was mooi weer. En ik ben toen even beetje gaan bewegen met haar. zei, nou dit schudden we even van ons af. Een beetje, een beetje, nou echt bewegen. 

En wat ik toen tegen haar zei is... Laten we hiermee stoppen. We doen je aantekeningen weg. Ik doe mijn aantekeningen weg. Ik weet de essentie van wat ik met dit interview wil bereiken. En laten we gewoon in gesprek gaan. Nou, dat waren de magic words voor deze dame en ook voor mij. En daarna hadden we een redelijk, hoe zeg je dat, een redelijk relaxed gesprek, wat echt van meerwaarde was voor de luisteraar. Waarin we dus niet heel erg gefocust waren op onze eigen proces, in onze eigen dingen. Maar waar we echt faciliterend waren naar de luisteraar. En die switch van interview naar gesprek veranderde dus heel veel voor dat gesprek. Maar bracht ook het keerpunt en het inzicht voor mij dat ik het vanaf dat moment anders wilde doen.

En toen begon de transformatie, dat is een beetje groot woord, maar ik begon vanaf dat moment te experimenteren met een compleet andere aanpak. Dus ik gooide al die vragenlijsten weg en in plaats van tientallen specifieke vragen te bedenken, formuleerde ik voor ieder interview vanaf dat moment één centrale vraag. En de centrale vraag is de essentie waar je naartoe wilt werken in het gesprek. het antwoord wat je wilt hebben of de overkoepelende vraag van het gesprek. Dat is de centrale vraag. En in plaats van dus elk detail uit te schrijven, werd mijn voorbereiding veel strategischer. Ik verdiepte me nog net zo goed in die persoon, in de persoon aan de andere kant van de tafel. Maar ik ging het gewoon anders met de informatie om die ik van die persoon had.

Ik zocht naar raakvlakken bijvoorbeeld tussen de gast en mij en onze missies. Ik onderzocht wat deze persoon zo uniek maakte in zijn of haar aanpak en visie. En ook het belangrijkste, ik bereide me hier zelf mee voor op loslaten.

Dat loslaten klinkt misschien heel tegenstrijdig, want hoe kun je je nou voorbereiden op loslaten? Dat doe je toch gewoon, weet je wel, hoe kun je daar voorbereiden? 

Maar dat is precies de paradox die ik ontdekte, want hoe beter ik voorbereid ben op de essentie van het gesprek, met alles wat daarvoor nodig is, hoe meer ik kan loslaten tijdens het gesprek zelf. En de resultaten daardoor...verrasten mezelf heel erg, want de gesprekken werden levendiger. Ik hoorde mijn eigen stem meer terug en mijn eigen visie meer terug. De gesprekken werden ook veel spannender, omdat ik ook zo goed kon luisteren vanaf dat moment, dat ik gewoon ook de interessante zijweggetjes van die centrale vraag, om die centrale vraag dus nog duidelijker te maken of beter beantwoord te krijgen, dat ik die ook rook en zag en hoorde. En daar dus ook werkelijk, door dat loslaten, dat zijpaadjes in ging. Waardoor het gesprek dus veel verrassender werd vaak dan dat ik van tevoren had kunnen bedenken. 

En wat ook een mooi bonus-effect was, is dat gasten zich meer openden. Eén van mijn gasten heeft ooit gezegd, die zei, je hebt jezelf zo goed voorbereid. Ik weet zeker dat als ik iemand voor me had gehad die minder goed voorbereid was, dat ik minder...minder had gedeeld over mezelf en over mijn proces. Omdat het toch een soort van veiligheid biedt als iemand zich heel erg in jou verdiept heeft. En dat vond ik zo'n mooi compliment. Toen dacht ik van, mission accomplished. Want wat is er nou mooier dan dat gasten zich openstellen en andere dingen met jou delen dan dat ze eerder al gedeeld hebben. Dus dat je ook extra waarde daarmee biedt voor je luisteraar. 

Inmiddels heb ik al meer dan 100 interviews gedaan voor zowel de Verschil-Makers Podcast als de PodcastLeaders Podcast. Voor deze podcast heb ik nog geen interviews gedaan, maar ik ben momenteel bijvoorbeeld bezig met de Vriendschaps Podcast, waar ik dames interview over hun vriendschappen en de rol daarvan in leven. Dat is ook weer een hele andere tak van sport, want je kunt je niet verschuilen achter de corporate dingen, zeg maar.

Maar daarom ook zo mooi en ook zo bijzonder. Bij elk interview heb ik dus deze methode gebruikt die ik je net heb uitgelegd, de centrale vraag methode. En die centrale vraag methode die heb ik natuurlijk verfijnd en uitgewerkt en complete gemaakt en die noem ik nu in de haak meest complete vorm, de podcast interview formule.

Nou, ik vertelde je dus over de fout van over-scripting, zou je dit wel kunnen noemen, en slechter luisteren, wat daaruit voortvloeit, de fout die ik daarmee maakte. ja, ik zie het dagelijks bij, of ik hoor het dagelijks bij beginnende podcasters, en ook bij mensen die niet voor een podcast interviewen, maar op een andere manier. Je zult er versteld van staan hoe belangrijk het is om goede vragen te stellen.

Niet alleen voor podcasts of niet alleen voor een interview, maar ook in je dagelijks leven. Hoe beter jouw vraag geformuleerd is, hoe beter jij je vragen kunt stellen, des te beter is de output wat daarop komt en het antwoord wat je erop krijgt. En waar je dus veel meer mee kan dan het antwoord op een slechte vraag. Maar ik zie het dus ook bij die communicatie professionals. Leuk hè dat ik het woord communicatie niet uit kan spreken.

Maar die gewoon worstelen met de spontaniteit die een interview of een podcast vereist. En in mijn volgende aflevering ga ik dieper in, in het waarom. De meeste interview aanpakken te kortschieten. En hoe die methode, mijn podcast interviewformule, daar een oplossing voor biedt. En ik verklaap je alvast dat het gaat om een vijfstappen formule die jou helpt. van die spanning in je lichaam.

De spanning van kan ik dit wel en controle? Naar diepgaande gesprekken te gaan. En als je nou niet kunt wachten en je wilt nu al meer weten over deze methode, ga dan naar mijn website, dat is www.podcastleaders.nl 

Daar vind je heel veel meer informatie over mijn nieuwe training, de Podcast Interview Formule. En waarin ik je slechts in anderhalf uur leer hoe je van die spanning dus gaat naar diepgaande interviews. 

Bedankt voor het luisteren, nu.

En tot de volgende!